گروه میراث فرهنگی-  نقش داریوش صفوت در ارتقای موسیقی ایرانی بر هیچ کس پوشیده نیست. او در سال 1347 با راه اندازی مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران وابسته به سازمان رادیو تلویزیون قدم بلندی در راه ارتقای موسیقی بر داشت. گفته می شود که این مرکز در گسترش موسیقی اصیل ایران و پرورش موسیقی‌دانان جوان سهم به‌سزائی داشته‌است.  

 

پرویز مشکاتیان که از شاگردان به نام این موسیقی دان بزرگ است، درباره او گفته: «من به عنوان کسی که سال‌ها در محضر استاد داریوش صفوت به تلمذ نشسته‌ام، بی‌هیچ گمانی بر آنم که ایشان از برگزیدگان خداوند هستند. از شهر جانان‌اند و از تبار راستینان این سرزمین، بی‌هیچ اغراقی... او همیشه صحبت از جایگاه معنوی هنرمند، اخلاق هنرمند و واصل شدن به مبدأ و مأخر و مرکز زیبایی‌ها، به طریق اولی چشم‌پوشی از مادیات و ملموسات دنیا می‌کرد».

 

داریوش صفوت در سال 1385 موفق به دریافت نشان «شوالیه هنر و ادب» Chevalier De L'ordre Des Arts et Des Letters  شد که بالاترین نشان هنری کشور فرانسه است.

 

او از سال 1338 به تدریس در زمینه‌های نوازندگی سنتور و سه‌تار، ردیف موسیقی ایرانی، آکوستیک موسیقی، تاریخ موسیقی ایران، شناخت موسیقی، آشنائی با موسیقی شرقی، فلسفه موسیقی ایرانی، تجزیه و تحلیل موسیقی ایرانی، موسیقی و اسلام، بررسی رسالات کهن موسیقی ایران و.. پرداخت.

 

هنرستان موسیقی ملی، تهران، 1339 – 1338، مرکز مطالعات موسیقی شرقی، وابسته به انستیتو موزیکولوژی پاریس، دانشگاه سوربن، 1344 – 1339، دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، 1376 – 1345، هنرکده موسیقی ملی، تهران، 1360- 1358، دانشکده موسیقی دانشگاه هنر، تهران، 1358 تاکنون، دانشکده تلویزیون و سینما، تهران، 1356 – 1359، دانشکده میراث فرهنگی (تهران)، 1369 از مهمترین مراکزی بودند که او تدریس می کرد.

 

گفته می شود که این بزرگوار، استاد بازنشسته پایه 15 دانشگاه هنر و دانشگاه تهران، استاد نمونه دانشگاه‌های ایران، مدیر مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایرانی، وابسته به سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران از 1347 تا 1359، مدیر سابق گروه موسیقی دانشگاه تهران، مدیر سابق گروه موسیقی دانشگاه هنر، سرپرست سابق کارگاه موسیقی کودکان و نوجوانان در صدا و سیما از 1359 تا 1362، مدیر سابق گروه هنر در مرکز نشر دانشگاهی، عضو انجمن آکوستیک‌دانان ایران 1357/1978، عضو انجمن فلسفه ایران 1355/1976، عضو «پیوسته» فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران بوده است.

  

او رساله «عرفان و موسیقی ایران»  را نوشت که بسیاری از زبان های زنده دنیا ترجمه شده است.  صفوت همچنین کتاب «موسیقی ایران» به زبان فرانسه به اتفاق نلی کارن (Nelly Caron) را نوشت. این کتاب در سال 1966 میلادی (1345) تحت نظارت شورای بین‌المللی و موسیقی یونسکو در پاریس چاپ شده‌است.

 

داریوش صفوت در سال 1307 در شیراز متولد شد. او فرزند ارشد علی‌اصغر صفوت پسر ارشد میرزا آقاخان صفوت‌المُلک تنها پسر میرزا مهدی (محمدعلی) حکیم الهی فرزند میرزا عبدالله اشکی آقاسی‌باشی پسر میرزا محمدعلی نوهٔ میرزا مهدی استرآبادی وزیر نادرشاه افشار بود.

 

نسب میرزا مهدی استرآبادی هم بر اساس شجره‌نامه خانوادگی به خواجه نصیر طوسی می‌رسید. در این خانواده آموزش موسیقی به طور موروثی صورت می‌گرفت. برادر کوچک‌تر او یوسف صفوت نخستین قهرمان و نخستین استاد ملی شطرنج ایران بود.

 

وی تعلیم سه‌تار را نزد پدر (علی‌اصغر صفوت) آغاز کرد و به دلیل حشر و نشر پدرش با اهالی هنر، از جمله حبیب سماعی در 16 سالگی (سال 1323) نزد وی رفت و سنتور را نزدش آموخت. از سال 1326 تا سال 1336 به تکمیل نوازندگی سه‌تار و سنتور نزد ابوالحسن صبا اقدام کرد به نحوی که بعدها صبا در جایی از او  به عنوان یکی از بهترین شاگردان خود یاد کرد که درکی دقیق و ظریف از موسیقی ایرانی دارند.

 

در سال 1332 به اخذ درجه لیسانس حقوق از دانشکده حقوق دانشگاه تهران نائل آمد. در اواخر سال 1339 برای تدریس در مرکز مطالعات موسیقی شرقی در انستیتو موسیقی‌شناسی سوربن به فرانسه رفت. در اولین بازگشتش به ایران در سال 1342، ازدواج نمود و برای تکمیل تحصیلات و تحقیقاتش مجدداً به فرانسه بازگشت. در سال 1344 از دانشکده حقوق دانشگاه پاریس، دکترا در حقوق بین‌الملل گرفت و در همین سال به ایران بازگشت. و از سال 1344 تا 1348 به تحقیق در ردیف موسیقی سنتی ایران و تکمیل سه‌تار در محضر حاج آقا محمد ایرانی مجرد اشتغال ورزید.